Od lat czyniono próby ustandaryzowania ich oznaczania w celach identyfikacji np. w archiwizacji tekstów. Od 1967 roku istnieje norma ISO 639, która odnosi się właśnie do języków.

[1.] Norma ISO-639 – kody języków

Standard ISO 639 to jedna z norm utworzonych przez Międzynarodową Organizację Normalizacyjną (ang. International Organization for Standardization). Jej celem to zapewnienie skutecznego oznaczania i identyfikacji języków używanych na całym świecie.

ISO 639 to zestaw kodów dla jednoznacznego identyfikowania języków – obecnie używanych, historycznych, dialektów, języków starożytnych oraz dziś już nieużywanych. Normy 639 najczęściej używa się w translatoryce, terminologii, bibliotekarstwie i archiwistyce oraz wszelkiego rodzaju archiwizowaniu i gromadzeniu danych.

[2.] Kody języków 2- i 3-literowe

Norma ISO 639 składa się z kilku standardów, z czego w tym miejscu prezentujemy dwa: 639-1 oraz 639-2. Pierwszy standard został wydzielony z ogólnego standardu ISO-639 w 1998 roku i jest jedynym standardem stosującym kody dwuliterowe. Pozostałe standardy, w tym ISO-639-2, bazują na kodach trzyliterowych.

Pierwsza część standardu (639-1) jest głównie wykorzystywana w terminologii, leksykografii oraz lingwistyce. Druga część (639-2) znajduje zastosowanie m.in. w bibliografii i terminologii. W przypadku 21 języków norma 639-2 oferuje dwa kody, jeden stosowany w bibliografii (w naszym zestawieniu oznaczone "B"), drugi w terminologii (w naszym zestawieniu oznaczone "T").

[3.] Lista kodów ISO 639-1 / 639-2

Poniżej prezentujemy listę kodów ISO-639 dla wybranych najpopularniejszych języków z częściami 639-1 (kodów dwuliterowych) oraz 639-2 (kodów trzyliterowych). W części 639-2 zostały uwzględnione osobne kody stosowane w bibliografii [B] oraz terminologii [T].

• Język

  639-1

  639-2
• Albański

  sq

  sqi [T] / alb [B]
• Angielski

  en

  eng
• Arabski

  ar

  ara
• Azerski

  az

  aze
• Białoruski

  be

  bel
• Bośniacki

  bs

  bos
• Bułgarski

  bg

  bul
• Chiński

  zh

  zho [T] / chi [B]
• Chorwacki

  hr

  hrv
• Czeski

  cs

  ces [T] / cze [B]
• Duński

  da

  dan
• Estoński

  et

  est
• Fiński

  fi

  fin
• Francuski

  fr

  fra [T] / fre [B]
• Grecki

  el

  ell [T] / gre [B]
• Gruziński

  ka

  kat [T] / geo [B]
• Hebrajski

  he

  heb
• Hindi

  hi

  hin
• Hiszpański

  es

  spa
• Irlandzki

  ga

  gle
• Islandzki

  is

  isl [T] / ice [B]
• Japoński

  ja

  jpn
• Jidysz

  yi

  yid
• Kazachski

  kk

  kaz
• Koreański

  ko

  kor
• Lacina

  la

  lat
• Litewski

  lt

  lit
• Macedoński

  mk

  mkd [T] / mac [B]
• Mongolski

  mn

  mon
• Mołdawski

  ro

  ron [T] / rum [B]
• Niderlandzki

  nl

  nld [T] / dut [B]
• Niemiecki

  de

  deu [T] / ger [B]
• Norweski

  no

  nor
• Ormiański

  hy

  hye [T] / arm [B]
• Pendżabi

  pa

  pan
• Perski

  fa

  fas [T] / per [B]
• Polski

  pl

  pol [T] / pol [B]
• Portugalski

  pt

  por
• Rosyjski

  ru

  rus
• Rumuński

  ro

  ron [T] / rum [B]
• Serbski

  sr

  srp
• Suahili

  sw

  swa
• Szwedzki

  sv

  swe
• Słowacki

  sk

  slk [T] / slo [B]
• Słoweński

  sl

  slv
• Tajski

  th

  tha
• Turecki

  tr

  tur
• Ukraiński

  uk

  ukr
• Urdu

  ur

  urd
• Uzbecki

  uz

  uzb
• Wietnamski

  vi

  vie
• Węgierski

  hu

  hun
• Włoski

  it

  ita
• Łotewski

  lv

  lav

[4.] Norma ISO-639 a ISO-3166

Prezentowana norma ISO-639 odnosi się wyłącznie do języków. Czasami zawarte w niej kody są mylone z kodami nazwa państw i terytoriów, które zostały zebrane i znormalizowane po raz pierwszy w 1974 roku przez Międzynarodową Organizację Normalizacyjna (ISO) jako ISO-3166. Norma ta zawiera kilka standardów zawierających dwu-, trzy- i czteroliterowe kody państw.

Choć kody języków w większości pokrywają się z kodami państw i terytoriów, nie należy ich mylić, gdyż w wielu przypadkach są różne. Przykład: język japoński ISO-639-1 (JA), podczas gdy kod Japonii w ISO-3166-1 to JP, z kolei język hiszpański w ISO-639-2 to SPA, a kod Hiszpanii w ISO-3166-2 to ESP.